Thursday, June 26, 2014

සොල්දාදු පෙම්වතී..


නෙතට හරි හදිස්සියි
දැකගන්න ඔය මූණ
හිතට හරි හදිස්සියි
විඳගන්න ඒ හැඟුම
මටත් හරි හදිස්සියි
දැවටෙන්න නුඹ ළගම
ඉක්මනට එනවාද
නිවාඩුව ලැබුනාම..

Thursday, June 5, 2014

ජීවිතය නම් නුඹම විය.. ( part II)



පළවෙනි කොටසට මෙතනින් යන්න

ඉදින් කාලය ගත විණි. පියුමික මා රැක්කාද, මා ඔහුව රැක්කාදැයි මා නොදනිමි. දැණුනු හැඟුණු එකම දේ දෙනෙත් ඔහුත් මාත් ආ ගිය මග තනි රැක්ක බව පමණි.

වරක් දෙවරක් දෙනෙත් අපගේ නිවසට පැමිනියද මගේත් තාත්තාගේත් සැලකිල්ලට ලක් නොවීම හේතුවෙන් නැවත නොපැමිනෙන බැව් අම්මාගේ වදන් වලින් දැන් ගතිමි. පාලුව දැනුනද මා ඉදිරියට ගත් පියවර පසුපසට තබන්නියක නොවූ නිසාම දෙනෙත්ව හිතක් පපුවක් නැත්තියක සේ මග හැරීමි.

ඉගැනුම් කටයුතු අහවර වීමද, රැකියාවට නැඹුරු වීමද මත කාර්යබහුල බව ඇරඹිණි.

පියුමික... ඔහු දැන් වෛද්‍යවරයෙකි,

___________________________________________________

"චූටි"

"ඇයි අම්මෙ"

"කතා කරන්න ඕනි ටිකක්"

"මොනවද"

"දැන්වත් මේවා පිලිවෙලක් කර ගත්තොත් නරකද"

"අම්ම කියන්නෙ මට ඉක්මනට මෙහෙන් යන්න කියලද"

"යවන්නැතුව තියාගන්නත් තිබුන"

"අම්ම ආයෙත් පරන බණ පදේ පටන් ගන්නද හදන්නෙ."

"මේ අම්මගෙ බණ පදත් වටින කාලයක් එයි චූටි. ඒවගෙන් වැඩක් නෑ අර ළමයට කියන්න මේක පිලිවෙලක් කරගන්න කියල"

__________________________________________________________

"පියූ"

"ම්ම්ම්"

"අහගෙනද ඉන්නෙ"

"ඔව් බබෝ කියන්න"

"බිසීද"

"බිසී උනත් මොකෝ ඔයා නිසා අහන් ඉන්නම්"

මොහොතකට හිත කීරි ගැසිනි. ඒ පියුමිකගේ හඬ නොව දෙනෙත්ගේ යැයි මට සිතිනි.

"මොකෝ බබෝ"

"නෑහ් මේ.."

කවදත් අහන්නට ආසා හිතෙන හිනාව පියුමිකගෙන් නික්මිණි.

"මොකද අම්ම බර බරේ දානවද පිලිවෙල ගැන කියල ආ...."

"කොහොමද දැනගත්තෙ"

"මන් දන්නවනෙ ඉතින් වොලියුම් බහිනකොට"

"ඔයාට ඉතින් විහිලු"

"මන් අම්මලත් එක්ක එන්නම් පැට්ටො, මටත් මේ ඉඳිල්ල ඇතිවෙලා දැන්"
_______________________________________________________

එනවා යැයි කීවාද දිනෙන් දින කල් යන පියුමිකගේ පැමිණීම, අම්මාගේත් තාත්තාගේත් නොහොඳ නෝක්කාඩුවට ලක් වන්නට පටන් ගති.

ඉවසීම තවත් මා සතුව නොමැත. ඔෆිස් යෑම පසෙකලා පාන්දරින්ම ලෑස්ති වූයේ රෝහලට හෝ ගොස් ඔහුව හමුවන අටියෙනි. නමුත්...

"මොනවද පුතේ කෙරෙන්න ඕනි"

"මුකුත් නෑ නැන්දෙ, අම්මල දුක් විදිනව මට බලන් ඉන්න බෑ, එයාල හැම දේම කරේ මන් වෙනුවෙන්නෙ"

"එහෙම තමයි ළමයි ඉන්න ඕනි"

තාත්තාගේ හඬද ඇසුනි.

"දැන් කවද්ද තියෙන්නෙ මේක"

"ලබන විසිපහ"

"කෙරෙන්න දෙයක් තියනවනම් හිතේ තියන් ඉන්නෙ නැතුව කියන්න"

"එහෙම නෑ මාමෙ, දැන් වැඩ ටික ඔක්කොම ඉවරයි නැන්දටයි, මාමටයි එන්න විතරයි තියෙන්නෙ."

දෙපා උන් හිටි තැනම නතර වී ඇත. මේ හීනයක්ද.

"මන් යනව මානෙල්, පුලුවන්නම් ඒ පැත්තෙ ගිහින් න0ගිලගෙ වැඩ වලට ඩි0ගක් උදව් උනා නම්"

තාත්තා පිටත් වූ බව කාරයේ හඬින් දැනුනි. 

හදවත සැලුනේ සෙමින් නොවේ. 

"නැන්දෙ"

දෙපා මුලමෙන් ඇසුනු හඬට මා පියවරක් ආපසු ගතිමි.

"ඇයි රත්තරනේ"

"නැන්ද තරහද"

"මන් කොහොමද පුතේ උඹත් එක්ක තරහ වෙන්නෙ"

"මාත් නැන්දගෙ විශ්වාසෙ බිඳෙන විදියට තීරණයක් ගත්තනෙ, ඒකයි"

"අවුරුදු හතක් කියන්නෙ පුන්චි කාලයක් නෙවේ පුතේ, පොඩි කාලෙ වගේම මේ වෙනකල්ම චූටි කෙරුවෙ පුතාගෙ ජීවිතේ සෙල්ලමකට ගත්ත එක"

"න0ගි පොඩියිනෙ නැන්දෙ"

අම්මාගේ හිනා හඬ දුකද සතුටද මුසු වූවක් බව දැනේ... 

"ඔයා නම් චුට්ටක් වත් වෙනස් වෙලා නෑ පුතේ"

"වෙනස් උනේ චූටිනෙ නැන්දෙ, ඒත් මන් තරහ නෑ. අම්මලගෙ බල කිරීම නිසයි මන් කැමති උනේ. අනික පියුමික චූටිට ගොඩක් ආදරේ ඇති. ඒකනෙ ඩොක්ටර් කෙනෙක් උනත් තාමත් චූටිත් එක්කම ඉන්නෙ. දැන් ඉතින් ඕකත් පිලිවෙල කරල දෙන්න."

අම්මාගේ සුසුම් සර යන්තමින් මෙන් මට ඇසිනි.

"නැන්දෙ" 

"පුතේ"

"චූටි එයිද දන්නෙ නෑ"

"මන් එක්ක එන්නම් පුතේ"

දෙනෙත් පිටව යනතුරු මා එලෙසම උනිමි. අම්මා ළඟට එනතුරු මා එලෙසම ඉඳ ඇත.

"චූටි"

"අම්මෙ, ඇයි අරය ආවෙ                                                "

"ආවෙ වෙඩින් එකට ඉන්වයිට් කරන්න"

"වෙඩින් එකට? පුදුමයි"

"ඇයි ඒ"

"නෑ ඉතින් ආපහු එන්න මන් බලන් ඉන්නව කියල කියපු සත්‍ය ප්‍රේම බෘ0ග රාජයනෙ ඔය"


"බලන් නොහිටියෙ නෑනෙ චූටි, පුන්චි කාලයක්ද ...... අනික පියුමික ඔයාව දාල යන්නෙ නෑ කියල එයාට විශ්වාස ඇති."

හිත කීරි ගැසුනි. කවදාවත් නොවූ ලෙස දෙනෙත් සිහි වුනි, මා සැරසුනු ගමන යා යුතුය.

________________________________________________________

සියල්ල සිදුවී අවසානය. මොහොතින් මොහොත ඒ වදන් මගේ සිත තුල අකුණු හඬ නගයි...

"මට ඩොක්ටර් පියුමික මුණසි0හව මීට් වෙන්න පුලුවන්ද"

"ඩොක්ටර් නම් මේ වෙලාවෙ ලොකු ඔපරේශන් එකක. කොහොමත් තව ටූ අවර්ස් විතර යයි එන්න"

"එච්චර"

"ඔව් මිස් ඩොක්ටව අද නම් මිස්ට මීට් වෙන්න බැරි වෙයි"

"කමක් නෑ ඩොක්ට එනකල් මන් ඉන්නම්"

හෙදිය මාදෙස උවමනාවටත් වඩා බලමින් විපරම් කරයි. මා ඇයට සිනාසුනෙමි.

"මිස්"

"ඔව්"

"මිස් ඩොක්ටගෙ යාලුවෙක්ද නැත්නම් පේශන්ට් කෙනෙක්ද"

"මන් ඩොක්ටව මැරි කරන්න ඉන්න කෙනා"

හෙදියගේ මුහුන තැතිගැන්වෙන අයුරු මා බලා උනිමි.



-මතු සබැඳි-

Monday, June 2, 2014

සදාදරණීය මතකය

එතකොට මන් ඒලෙවල් පන්තියෙ. හුරු පුරුදු මූණු ටික අපේ පන්තිය ළගින් එහාටයි මෙහාටයි සක්මන් කරනව මන් දැක්කා. පොලිටිකල් මිස් පන්තියෙ, ඒත් ඉතින් පොඩ්ඩක් විතර මාත් ඇහැ දැම්ම.

 "ඇයි?"
මන් ටීචට හොරෙන් ඇහුවා.

නැහැ කියන්න වගේ හොරන් ඔලුව වනල ඔයාල ගියා. මන් දන්නව ඉතින් ආයෙත් කට්ටිය එනව කියල.

යාන්තම් තුන්වෙනි පීරියඩ් එක ආව, අද සි0හල සර් නෑ.
ඕන්න ආයෙමත් කට්ටියගෙ සයිට් විසිට් එක.

"අද උගන්නන්නෙ නැද්ද."

"නෑ අක්කෙ,මොකක්ද මේ පොත."

"මේ පොතෙන් වැඩක් නෑනේ. දැන් කියනවකො බලන්න මේ තුන්දෙනා පෙරලන පොත"

එතන හිටියෙ මගෙ අතිජාත යාලු මල්ලිලා තුන් දෙනෙක් ශශී, ධනුක, ප්‍රදීප්.....
 මුන් තුන්දෙනාව මොන දහ0 ගැටයක් දැම්මත් වෙන් කරන්න නම් බෑ. හැබැයි බ්‍රයිට් කේස් තුනක්.

"අක්කෙ, අර වැඩේ කොහොමද?"
(මුන් මේ අහන්නෙ කෙල්ලෙක් ගැන )

"මොන වැඩේද?"
(මාත් අමතක ගානට ඇහුවා.)

"අපෝ, ඔච්චර ඉක්මනට අමතක උනාද?"
(යකෝ කෙල්ල ගැන හිතන් ඉන්න එකා පැත්තක අනිත් උන් දෙන්න මාව කන්න හදනව )

"මල්ලි ඉස්සර වෙලා මට චන්දෙ ගොඩ දා ගන්න උදවු කරන්න. පස්සෙ බැරියැ මට ඕක කරල දෙන්න."
(මන් එහෙම කිව්වෙ ඒ දවස් වල අපි පාසල් පාර්ලිමේන්තුවට තරග කරපු නිසා. චන්දෙට ටික දවසයි තිබුනේ )

"හරි හරි ඒව දැන් රෙඩිනෙ. අහින්සක අපේ කොල්ලටත් උදවු කරන්න හොදේ"

මන් කවදාවත් ඉස්කෝලෙ ඔය පැත්තට බර කෙනෙක් නෙවේ
(මොකද මුලු ගුරු මන්ඩලේම අපේ අප්පච්චිව දන්න නිසා ගැලවෙනව බොරු )
ඒත් ඉතින් ඉස්කෝලෙ කාලෙ ඕවට උදව් නොකරපු එකෙක් ඉන්නවද අප්පේ.

තුන්දෙනා යන්න ලෑස්ති උනා

ප්‍රදීප් අතේ තිබුන ලස්සන බුක් මාක් එකක්. ඒක මට දීල "මාව මතක් වෙන්න මේක තියාගන්න අක්කෙ, චන්දෙයි ලමා දින කෑම්ප් එකයි ඉවර වෙලා ආයෙත් මට ස්කූල් එන්න පුලුවන් වෙයිද දන්නෙ නෑනෙ" කිව්වා.

"මොනවද හලෝ විකාර කියවන්නෙ"
මන් කෑගැහුව.

"මූට පිස්සු අක්කෙ"
මෙහෙම කියපු එයාල ගියා.

කොහොමින් කොහොම හරි චන්දෙත් තිබුන, නම්බු බේරගෙන දිනලත් තිබුන. පොඩි පොඩි පාටිත් දැම්ම. ඔය හැමදේම උනේ සැප්තැම්බර් අවසානෙ. ඔක්තොබර් පලවෙනිද ලෝක ලමා දිනේ, අපේ ඉස්කෝලේ තමයි ලමයින්ට කෑම්ප් එක තිබුනෙ.

කෑම්ප් එක දවස් තුනක් තිබුන. දෙවෙනි දවසෙ පුන්චි ආරන්චියක් ආව.
"ඊයෙ ඉස්කෝලෙ ලමයෙක් වැවේ ගිලිලලු. අද උදේ තමයි හොයාගෙන තියෙන්නෙ"

ඒ ලමය කවුද කියල මාත් හෙව්ව. ම්හ්... දැන ගන්න ලැබුනෙ නෑ. දවල් වෙලා කෑම්ප් එක පැත්තෙ යන්න ලෑස්ති උනා. මොකද එහෙ ප්‍රදර්ශනයකුත් තිබුන නිසා.

යන අතර මගදි මට මීට් උනා අපිට බාලදක්ශ කරපු සර්.

"කොහෙද බ0 යන්නේ"
සර් පුරුදු කතාවෙන්ම ඇහුව.

"එක්සිබිශන් එකට යනව සර්"

"ඇයි උඹ මලගෙදර යන්නෙ නැද්ද"
එතකොට තමයි මටත් ඒක මතක් උනේ

"ඇත්තටම සර් කවුද ඒ ළමයා. තාම ආර0චියක් ලැබුනෙ නෑ මට"
සර් මගේ මූණ දිහා බලන් හිටියෙ කන්න වගේ. මටත් මුකුත්ම හිතා ගන්න බැරි උනා.

"ඇත්තටම කවුද සර්  ඒ"
මන් ආයෙත් ඇහුවා. හිතට මොකක්දෝ මන්දා අමුතු දෙයක් දැනුනා.

"ඔයා ඇත්තටම දන්නෙ නැද්ද දරුවො"

"ඇයි සර් එකම ප්‍රශ්නෙ මගෙන් අහන්නෙ, මන් දන්නෙ නෑ ඇත්තමයි, කවුද ඒ"

ඊට පස්සෙ සර් මට කිව්ව දේ මගේ කන් දෙක විශ්වාස කලේ නෑ. මන් එක පිම්මටම දුවගෙන ගිහින් නැවතුනේ මගේ යාලුව මධූ ලඟ.

"ඇත්තද මධූ තිලක් සර් මට කිව්වෙ, ඒ ප්‍රදීප් ද?"

මධූ මාව බදාගෙන අඬන්න පටන් ගත්තා, මටත් ඇස් වලට ආපු කඳුලු පිට කරනව ඇරෙන්න වෙන කරන්න දෙයක් තිබුනෙ නෑ.

හැම දෙයක්ම විහිලුවට ගත්තු, යාලුවට කෙල්ලෙක්ව යාලු කරල දෙන්න මගෙන් බැනුම් අහ අහ පස්සෙන් ආපු, විහිලුවට හරි නිවාඩුවෙන් පස්සෙ ස්කූල් එන්නෙ නෑ කියල මගෙන් බැනුම් අහපු, අහින්සක දඟයා ඇත්තටම අපිව දාල ගිහින්...

යාලුවො එක්ක වැවේ නාන්න ගිහින් ගිලිලා... කොච්චර ට්‍රයි කරත් හොයාගන්න බැරි වෙලා. එයාව ගොඩට ගන්න කොට එයා අපි හැමෝවම දාල ගිහිල්ලා.

නිවාඩුවෙන් පස්සෙ ඉස්කෝලෙ ගිය දවසෙ අපි හැමෝම එකතු වුනා. කඳුලු හැමෝගෙම ඇස් තෙත් කරලා. ධනුක.. ශශී... ගොලුවෙලා.

ඊටත් වඩා දුක හිතුනෙ වෙන දේකට...

මේක සිද්ධ උනේ 2008 අවුරුද්දෙ, ඒ දෙසැම්බරේ තමයි මෙයාල ඕලෙවල් ලියන්න හිටියෙ. ප්‍රදීප්ව  බූමදානෙ කරපු දවසෙ තමයි ඉස්කෝලෙට එයාගෙ අයිඩෙන්ටි කාඩ් එක ආවෙ.එයාගෙ මරණ දැන්වීමෙ තිබුනෙ අයිඩෙන්ටි එකට ගහපු ෆොටෝ එක. ඒක දැක්කම හිතට ආව හැඟීම් විස්තර කරන්න වචන නෑ මට.

හැමදාම මට මතක් වෙන වෙලාවට මන් ප්‍රාර්ථනා කරන්නෙ උපදින මතු ආත්මෙක මේ වගේ අකල් මරණයක් නොවේවා කියලා.

වරද කාගෙද දන්නෙ නැති උනත්, අපට නැති උනේ අව0ක යාලුවෙක්..

"ඈත ඈත සිතිජයට
මුවා වන තුරු මගේ ජීවිතය
මම බලා හිඳිමි....
ඔබේ තාරුකා නෙතු දෙස
එයින් පිට දකින්නට මට
අනන්තයක් නැත..."

මේ තමයි එදා මට ප්‍රදීප් දුන්න බුක් මාක් එකේ තිබුනු පද ටික, ඒක එදා වගේම අදත් මගේ "යුගාන්තය" පොතේ පිටු අතරෙ තනි රකිනව.

මේක දකිද්දි මට හිතෙනව ඔයා ඔයාගෙ මරණය කලින්ම දැක්ක කියල මල්ලියො.

එදාටත් වඩා තදින් අදත් ඔයා අපේ මතකය එක්ක බැඳිල ඉන්නව.



මේ තියෙන්නෙ එදා මේ මල්ලි මට දුන්න බුක් මාක් එක

Sunday, June 1, 2014

තරවටුව


නිහඩ රැය පුරාවට
දෙසවනට වෑහෙනා
මියුරු රස ගුලාවට
නොදැනුනා නොහැගුනා
කාලය ගෙවෙනා අරුමය,
අතොරක්ව ගලා යයි...
ආගිය කතා....
දවසේ විත්ති....
හිත රිදුනු කාරනා....


ඉදහිට පු0චි වලියක්,
නැතිනම් නෑ රහක්
ආයෙමත් ආදරෙන්
මුමුණයි හෝරාවක් දෙකක්,
එකවරම නැවතී 
ගලා ගිය ආදර ගගුල්
ඇය කරයි පුන්චි ඉගියක්
තරමක් තදින්


"you have missed a one minute"