එක දිගටම ඇහෙන්නේ කී බෝඩ් එකේ අකුරු අමුණන සද්දේ විතරමයි... වචනෙන් වචනෙට ස්පේස් කී එක ඔබන සද්දේ ඊටත් වඩා වැඩි... මේ මුසල පාළුව නැතිවෙන්න එහෙම හරි සද්දයක් තියෙන එක හොදයි.. නැතිනම් මේ නිස්කලන්කෙ නැති වෙන්නේ ඒ ගොරෝසු කටහඩට විතරමයි... ඔලුව කරකවල ඔරලෝසුව දිහා බැලුවේ මන් හිතන්නේ පස් වෙනි පාරට වෙන්න ඇති.. සමහර විට හය හත් වතාවකටත් වඩා වැඩි ඇති...
හෙමි හෙමින් වයිබ්රේට් වෙන ජංගම දුරකතනේ අතට ගත්තේ ඊලගට මගේ නොසන්සුන්කම තවත් වැඩි කරන ඒ කටහඩ අහන්න.....
"තමුසේ තවම මොකද ඔතනට වෙලා කරන්නේ... මට මෙතන බලන් ඉන්න බැහැ.. ඕන මගුලක් කරගෙන ඉක්මනට ගෙදර එනවා.."
වචනයක්වත් පිටකරන්න නොදී අහස්ගේ කටහඩ විසන්දි වෙලා ගියා..
ඔව් ඒ 'අහස්'... මහමෙරක් තරමට ආදරේ කරලා.. මගේම කරගත්ත මගේ මහත්තයා... ඒත් දවසින් දවස මට අඩු වෙවී දැනෙන්නෙත් ඒ ආදරේම නේද කියල හැගෙනකොට හිත අහසක් තරමට බර වෙනවා.. මටත් නොදැනීම... කාලය ගෙවෙන්න ඇති තවත් මිනිත්තු කිහිපයකින්.. හැගීම් විරහිත හිතකට වර්තමානයක් නෑ වගේ...
'සහරා'..
හැමදාම ඇහුනත් මම ගැස්සෙන ඒ ගොරෝසු හඬ මේ දැන් මගේ කන් දෙක විනිවිදගෙන ගියා මට දැනුනා. හරියටම කාන්තාරයක් තරමටම රළු වෙන්න ඔහු ඒ හඬ බරකරා... මට ආවේ මන් ගැනම කේන්තියක්... ඇයි මට මේ වගේ නමක් ලැබුනේ...
'සර්..'
'ප්‍රින්ට්ස් අරගන්න.. හෙට මං මීටින්.. අදම දුන්නොත් සයින් කරන්න පුළුවන්.. හෙට මේල් කරන්න ඔක්කොම ලෙටර්ස්..'
'හො.. හොදයි සර්.'
ආපහු කම්පියුටරේ ළගට... ආයෙමත් පුරුදු ටිකි ටිකි හඬ... තවත් ටිකකින් ප්‍රින්ටරේ සද්දේ... මට දැනෙන්නේ මටම බනිනවා වගේ හැගීමක්.. හරියට.. ''උඹට ගෙදර ගැන වගක් නැද්ද??? දැන් පලයන්... අහස් තරහින් ඇත්තේ..'' ඒ වගේ දෙයක් මට දැනෙනවා... ඇත්ත... කෝ මගේ ජීවිතේ...
ඉක්මන් උන මගේ ඇගිලි තවත් මොහොතකින් ඒ කීබෝඩයට නිදහසක් දීල කම්පියුටරය පැය ගණනක නිද්‍රාවකට පත් කරා... ඒ ගොරෝසු කටහඩේ උරුමක්කාරයට උරුම සැප පහසු කාමරේ මේසය උඩට ගෙනිහින් තිව්ව ලියුම් ගොඩ ආපහු හෙට උදේ මගේ මේසය උඩට එනවා කියල මන් හොදාකාරවම දන්නවා.. ඉතින් උඩින්ම තිබුණු ලියුම දිහා ඔරවල බලපු මම ආපහු හැරුනේ ගෙදරට දුවන්න...
'සහරා'
ආයෙමත් ඒ හඬ.. රළු ගොරෝසු ඒ හඬ...
'සර්'
පුරුදු පිළිතුර...
'මන් කියපු දේ ගැන මොකද හිතන්නේ. මෙහෙට වඩා හොද සැලරියක් ඔයාට ලැබෙයි. යන්න කැමති නම් කියන්න. අනික ටික කාලයක් දුරක හිටියා කියලා ලොකු ඉෂු එකක් නැහැනේ නේද??'
මගෙ මුණ පුරා ඇඳුනු සරදම් හිනාව ඒ ගොරෝසු ඇස් වලට හොදින් පේන්න ඇති.. ඒ නිසාම ඒ අතට මෙච්චර වෙලා ගුලි වෙලා සුදු කොලේක නොසන්සුන් ඉරි අදිමින් තිබුණු කාබන් පෑන තවත් නොසන්සුන් වෙන්න ගත්තා... මම හෙමිහෙමින් දහ අතේ දුවන්න හදන හිත එකතු කරලා මිටියක් වෙන්න බැදගත්ත... මේක තමයි හොදම වෙලාව.. අටේ කණිසම පෙන්නන ඔරලෝසු මුණත දිහා තවත් එකපාරක් බලපු මම හෙමින් වචන එකතු කරා...
'මම යන්නම් සර්'
තවත් එක මොහොතක්වත් ඒ සීත කාමරේ නොඉඳ මම ආවේ ඔෆිස් මැනේජර් කෙල්ලගේ මේසෙ ළඟට.. උඩින්ම තිබුණු ''ලීව් ෆෝම්'' ෆයිල් එකෙන් ගත්තු කොලය මං පිරෙව්වේ ඒ හදිස්සියෙන්මයි... තවත් මොහොතකින් එලියට එන ගොරෝසු ඇස් දෙකට පේන්න අත්සනකුත් දාල මං පිට උනා..
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ඒ වෙනකොටත් අහස් රෑ කෑම හදන් මං එනකල් බලන් ඉන්නවා... මට සිහින් ලැජ්ජාවක් ඇති උනා මං ගැනම... ඒ කෑම කනකොටත් මට දැනුනේ ඒ දේම වෙන්න ඇති.. බඩගින්න තිබුනත් මං අතරමග නවත්තලා අත සෝදා ගත්තා...
සේරම ඉවරයක් වෙන්න ඕනි... මේ සේරම.... මේසෙ උඩ තිබුණු සුදෝසුදු පිටුවක මං මට ඕනි දේ ලිව්වා... තව එකපාරක් හිතපන්... මගේ යටි හිත කෑ ගහනවා... ඒත් අත නැවතුනේ නැහැ...
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
අද.... ඔව් ඒ දවස අද..... මං කන්නාඩියෙන් පේන මගේ රූපෙ දිහා බලාගෙනම හිටිය... තවමත් තරහින් ඉන්න අහස් දිහා බලන්න බැරිකමක් දැනුනත් මං මේ අවස්ථාවට මුණ දෙන්නම ඕනි..... යන්තම් ඇහුනු සද්දයක් නිසා මං දොර දිහා බැලුව.. අහස්... මං ආදරේ කරපු... අදටත් මං පනටත් වඩා ආදරේ කරන අහස් මං දිහා බලාගෙන ඉන්නවා...... සීරුවට අද්දපු ඒ කකුල් ඇවිත් නැවතුනේ මං ළග.... ඊලගට හෙමි හෙමින් මගේ උරහිස් උඩට තැවරුණු ඒ දෑත් සීරුවෙන් මගේ උරහිස් පිරිමැද්ද..
'ඔයා ඉක්මන් උනා වැඩි නැද්ද සාරා..'
මගේ නම මං ආසම විදියට උච්චාරණය කරේ එයා විතරමයි... මං ඔලුව දෙපැත්තට වැනුවා... එතකොට මට අර ගොරෝසු ගතිය දැනෙන්නෙම නෑ...
'හ්ම්ම්'
එයාගෙන් හීනි සුසුමක් පිටවුනා... කවදත් වගේම ඒ සුසුමෙන් කියවුනේ එයාගේ හිතේ තියෙන බර...
'මමත් එන්නද'
අහස් අහනවා...
'එපා'
මං වචන වලට අකුරු ඇහින්ද...
'ඔයා තාම ඉස්සර හිටිය පුංචි කෙල්ලමයි... හිතුවක්කාරී..'
නෝක්කාඩුවක් උනත් ඒ වචන ඇතුලෙත් තිබුනේ ආදරේ... මං හිනා උනා..
'පරිස්සමින් ගිහින් එන්න..'
නළලට දුන්නු උණුහුම් හාදුව ඊටත් වඩා දේවල් මට කිව්වා...
මේසේ උඩ ලිවුම් කවරෙක තිබුණු 'සේවයෙන් අස්වීමේ ලිවුම' තවත් දෙපාරක් නොහිතම මං අතට ගත්තා.. ඉදින්... කාටවත් නොකී තරමටම හිතේ හැංගිලා තිබුණු ආදරේ මගේම කරගන්න මේ අවස්තාව හොදටෝම ඇති කියල මං දන්නවා.....
අදින් පස්සේ මගේ ජිවිතයම අහස් වෙනුවෙන් තියේවි...
'සහරා'..
හැමදාම ඇහුනත් මම ගැස්සෙන ඒ ගොරෝසු හඬ මේ දැන් මගේ කන් දෙක විනිවිදගෙන ගියා මට දැනුනා. හරියටම කාන්තාරයක් තරමටම රළු වෙන්න ඔහු ඒ හඬ බරකරා... මට ආවේ මන් ගැනම කේන්තියක්... ඇයි මට මේ වගේ නමක් ලැබුනේ...
'සර්..'
'ප්‍රින්ට්ස් අරගන්න.. හෙට මං මීටින්.. අදම දුන්නොත් සයින් කරන්න පුළුවන්.. හෙට මේල් කරන්න ඔක්කොම ලෙටර්ස්..'
'හො.. හොදයි සර්.'
ආපහු කම්පියුටරේ ළගට... ආයෙමත් පුරුදු ටිකි ටිකි හඬ... තවත් ටිකකින් ප්‍රින්ටරේ සද්දේ... මට දැනෙන්නේ මටම බනිනවා වගේ හැගීමක්.. හරියට.. ''උඹට ගෙදර ගැන වගක් නැද්ද??? දැන් පලයන්... අහස් තරහින් ඇත්තේ..'' ඒ වගේ දෙයක් මට දැනෙනවා... ඇත්ත... කෝ මගේ ජීවිතේ...
ඉක්මන් උන මගේ ඇගිලි තවත් මොහොතකින් ඒ කීබෝඩයට නිදහසක් දීල කම්පියුටරය පැය ගණනක නිද්‍රාවකට පත් කරා... ඒ ගොරෝසු කටහඩේ උරුමක්කාරයට උරුම සැප පහසු කාමරේ මේසය උඩට ගෙනිහින් තිව්ව ලියුම් ගොඩ ආපහු හෙට උදේ මගේ මේසය උඩට එනවා කියල මන් හොදාකාරවම දන්නවා.. ඉතින් උඩින්ම තිබුණු ලියුම දිහා ඔරවල බලපු මම ආපහු හැරුනේ ගෙදරට දුවන්න...
'සහරා'
ආයෙමත් ඒ හඬ.. රළු ගොරෝසු ඒ හඬ...
'සර්'
පුරුදු පිළිතුර...
'මන් කියපු දේ ගැන මොකද හිතන්නේ. මෙහෙට වඩා හොද සැලරියක් ඔයාට ලැබෙයි. යන්න කැමති නම් කියන්න. අනික ටික කාලයක් දුරක හිටියා කියලා ලොකු ඉෂු එකක් නැහැනේ නේද??'
මගෙ මුණ පුරා ඇඳුනු සරදම් හිනාව ඒ ගොරෝසු ඇස් වලට හොදින් පේන්න ඇති.. ඒ නිසාම ඒ අතට මෙච්චර වෙලා ගුලි වෙලා සුදු කොලේක නොසන්සුන් ඉරි අදිමින් තිබුණු කාබන් පෑන තවත් නොසන්සුන් වෙන්න ගත්තා... මම හෙමිහෙමින් දහ අතේ දුවන්න හදන හිත එකතු කරලා මිටියක් වෙන්න බැදගත්ත... මේක තමයි හොදම වෙලාව.. අටේ කණිසම පෙන්නන ඔරලෝසු මුණත දිහා තවත් එකපාරක් බලපු මම හෙමින් වචන එකතු කරා...
'මම යන්නම් සර්'
තවත් එක මොහොතක්වත් ඒ සීත කාමරේ නොඉඳ මම ආවේ ඔෆිස් මැනේජර් කෙල්ලගේ මේසෙ ළඟට.. උඩින්ම තිබුණු ''ලීව් ෆෝම්'' ෆයිල් එකෙන් ගත්තු කොලය මං පිරෙව්වේ ඒ හදිස්සියෙන්මයි... තවත් මොහොතකින් එලියට එන ගොරෝසු ඇස් දෙකට පේන්න අත්සනකුත් දාල මං පිට උනා..
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ඒ වෙනකොටත් අහස් රෑ කෑම හදන් මං එනකල් බලන් ඉන්නවා... මට සිහින් ලැජ්ජාවක් ඇති උනා මං ගැනම... ඒ කෑම කනකොටත් මට දැනුනේ ඒ දේම වෙන්න ඇති.. බඩගින්න තිබුනත් මං අතරමග නවත්තලා අත සෝදා ගත්තා...
සේරම ඉවරයක් වෙන්න ඕනි... මේ සේරම.... මේසෙ උඩ තිබුණු සුදෝසුදු පිටුවක මං මට ඕනි දේ ලිව්වා... තව එකපාරක් හිතපන්... මගේ යටි හිත කෑ ගහනවා... ඒත් අත නැවතුනේ නැහැ...
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
අද.... ඔව් ඒ දවස අද..... මං කන්නාඩියෙන් පේන මගේ රූපෙ දිහා බලාගෙනම හිටිය... තවමත් තරහින් ඉන්න අහස් දිහා බලන්න බැරිකමක් දැනුනත් මං මේ අවස්ථාවට මුණ දෙන්නම ඕනි..... යන්තම් ඇහුනු සද්දයක් නිසා මං දොර දිහා බැලුව.. අහස්... මං ආදරේ කරපු... අදටත් මං පනටත් වඩා ආදරේ කරන අහස් මං දිහා බලාගෙන ඉන්නවා...... සීරුවට අද්දපු ඒ කකුල් ඇවිත් නැවතුනේ මං ළග.... ඊලගට හෙමි හෙමින් මගේ උරහිස් උඩට තැවරුණු ඒ දෑත් සීරුවෙන් මගේ උරහිස් පිරිමැද්ද..
'ඔයා ඉක්මන් උනා වැඩි නැද්ද සාරා..'
මගේ නම මං ආසම විදියට උච්චාරණය කරේ එයා විතරමයි... මං ඔලුව දෙපැත්තට වැනුවා... එතකොට මට අර ගොරෝසු ගතිය දැනෙන්නෙම නෑ...
'හ්ම්ම්'
එයාගෙන් හීනි සුසුමක් පිටවුනා... කවදත් වගේම ඒ සුසුමෙන් කියවුනේ එයාගේ හිතේ තියෙන බර...
'මමත් එන්නද'
අහස් අහනවා...
'එපා'
මං වචන වලට අකුරු ඇහින්ද...
'ඔයා තාම ඉස්සර හිටිය පුංචි කෙල්ලමයි... හිතුවක්කාරී..'
නෝක්කාඩුවක් උනත් ඒ වචන ඇතුලෙත් තිබුනේ ආදරේ... මං හිනා උනා..
'පරිස්සමින් ගිහින් එන්න..'
නළලට දුන්නු උණුහුම් හාදුව ඊටත් වඩා දේවල් මට කිව්වා...
මේසේ උඩ ලිවුම් කවරෙක තිබුණු 'සේවයෙන් අස්වීමේ ලිවුම' තවත් දෙපාරක් නොහිතම මං අතට ගත්තා.. ඉදින්... කාටවත් නොකී තරමටම හිතේ හැංගිලා තිබුණු ආදරේ මගේම කරගන්න මේ අවස්තාව හොදටෝම ඇති කියල මං දන්නවා.....
අදින් පස්සේ මගේ ජිවිතයම අහස් වෙනුවෙන් තියේවි...
