Wednesday, February 19, 2020

පිණි කඳුලු - දෙවෙනි කොටස


Image result for painting art








අපි දැන් මොකද කරන්නෙ අම්මෙ.. ආපහු ගෙදර යමුද...

ආදිත්‍ය අසයි.. මම පිළිතුරක් නැතිවම දැවුනෙමි... මොහොතක් ගෙන හිත වාරුකර ගතිමි. කදුල පිලිතුරක් නොවේයැයි මා දනිමි.

ගෙදර යන්න බෑනෙ පුතේ... අපි ටික දවසක් මෙහෙම ඉමු.

ඇයි ඒ... කවුරුත් දන්නෑනෙ අම්මා අපිට මොකද උනේ කියල. ඇහුවොත් කියමු දෙන්නා ටුවර් එකක් ගිහින් කියල.

ඔහු කියනා දේද සැබෑය. බොහෝ විට තුශාර ව්‍යාපාර කටයුතු සඳහා රටින් පිට කල් ගතකරන බව අසල්වැසියන් දනී. මේ වන විට දියණියත් ඔහුත් නැතිව සතියකි.

ගෙවුණේ තවත් දෙදිනකි.

දැන් ආවෙ ඉක්මනට යන්නෙ නෑ කියල නේද?? අම්මා නෝක්කාඩු කියයි. 

අර ළමයයි කෙලිපොඩ්ඩයි දෙන්නත් ආවනං ඉවරනෙ... උඹලට තව බැරි උණා එකට ගමනක් යන්න. ඒකට අපි. අනේ අපි උඹල තුන්දෙනාව කරගහගෙන නෙව ඒකාලෙ යන හැමතැනම ගියේ... අර මනුස්සයා බර ඇදලම යන්න ගියා.. එකෙක්ට බැරි උණා සැනසීමක් දෙන්න. හිතුවක්කාරකමට යුනිෆෝම් අඳින රස්සාවක් කරන්න ඕනි කියල එකෙක් අකාලෙ මැරුණා.... උඹව කසාද බන්දලා සැනසීමෙන් ඉන්න පුළුවන් කියල හිතුවට ඒක හරිහමනකට උණෙත් නෑ... අනිත් එකා ගෙදරට නාකි වෙවී ඉන්නව... මොකෙක් හරි හදිහූනියමක්වත් කරලද මංදා අපිට...

ඇය හූල්ලයි... තව ටිකකින් එය ඇඩුමකට පෙරලෙන බව මා අත්දැකීමෙන් දනිමි.

අනේ අම්මෙ... දැන් ලොකුමල්ලි මැරුණට පොඩි මල්ලි ඉන්නවනෙ. එයාට තව වයස තියනව.. ඔයත් එයා හොයාගන්න ඒවට කුලමල නොකියා ඉන්නකො..එතකොට බඳියි එයත්.... මට කියල මොන ප්‍රශ්නද... මේ ඉන්නෙ අපූරුවට... 

හිතේ ආවේගය පාලනය කරගනිමින්ම මම කීමි. 

ඔව් ඔව් තකහනියක් මෙහේ දුවගෙන ආවෙ මගේ දුක සැප බලන්නම නං මොන එහෙකටද කාමරේට වෙලා හූල්ල හූල්ල ඉන්නෙ.. ලොකු දුවේ කියපං මට මොකද උනේ කියල... දෙන්න එක්ක ආරෝවක්වත් උනාද...

ඇගේ හඬ රළුය... එදා මෙන්ම අදද මම එයට බිය වීමි.. 

පිස්සුද අම්මෙ... 
මෙය තව දුරටත් ඇයට රහසක් වීම නුවණට හුරු යැයි හැඟේ.

අපි හෙට උදෙන් යන්න කියලා.. ආදිටත් වැඩවගයක් තියනව කිව්ව. තුෂාර නැති නිසා ඔෆිස් එක පැත්තත් බලන්න ඕනිනෙ. 

හදිසියේ ගත් තීරණයෙන් මම ආදි සමගින් ආපසු ගෙදර බලා ආවේ එදින හවසමය.... යළි ගම යායුත්තේ මොවුන් දෙදෙනා සොයාගෙනය.  

දෙසතියක් ඉක්මවූවද ශනූගෙන් හෝ තුශාරගෙන් ඇමතුවක්වත් නොලද්දෙමි... ඉමක්කොනක් හොයාගත නොහැකි වූ කතරක මා අතරමං වූවාසේ මට හැඟේ.......... අවසන තීරණයක් ගතිමි.

******************************************************************

දැන් මිසිස් අමන්දි කියන්නෙ ඔයාගෙ දුවයි මහත්තයයි ගැන ආරංචියක් නැතුව සති දෙකක් කියලද?? 

ඔව් සර්... 
මම පිළිතුරු බැඳීමි.

මෙච්චර දවසක් යනකල් කම්ප්ලේන් නොකරෙ???????

එයාල කතාකරයි කියල මං බලාගෙන හිටියෙ... අපිට වෙන ප්‍රශ්න තිබුනෙ නෑ සර්...
දුව කොහොමත් මට වඩා තාත්ත එක්කයි ඉන්න කැමති... දෙන්නම අතුරුදන් වෙන්න කලින් මම දුවට හොඳටම දොස්කිව්ව සර්..

හේතුව???? ඔහු විමසයි.. ඒ තියුණු ඇස් මා දවයි..

දැන් ගොඩක් කල් ඉඳන් දුවට අෆෙයාර් එකක් තිබිල තියනවා.. කලිනුත් දැනගෙන හිටියට මං හිතුවෙ එයා ඒක නවත්තල ඇති කියල. ඒත් හදිස්සියෙම කලින් දවසෙ දවල් මම ඔෆිස් එකේ වැඩකට එළියට ගියා... එතකොට මං දැක්කා දුව ඒ පිරිමි ළමය එක්ක කා එකකින් බැහැල පේස්ට්‍රි ශොප් එකකට යනව. ඒගැන  අහන්න ගියාම දුව හිතුවක්කාර විදියට රණ්ඩු උණා.. මහත්තයා දුවගෙ පැත්ත අරං මට කෑගහල ගෙදරින් ගියා.

කොහෙ යන්නද ගියේ?? ඔහු විමසයි.

ඔෆිස් එකට.. දුවත් එයා එක්කම ගියා... මම කීමි.

හොඳයි... ඇයි මෙච්චර පරක්කු උනේ කම්ප්ලේන් කරන්න. 

මං කිව්වෙ සර්... මං එයාල එනකල් බලං හිටියා... මම ඔහේ පිළිතුරු දුනිමි.

සති දෙකක් තිස්සෙ.. මාරයිනෙ.. 
ඔහු ඔලොක්කුවට මෙන් හිනාවෙයි.

ඔයාල වගේ අය ඕනිතරම් අපට මුණගැහිල තියනව මිසිස් අමන්දි. අපි බලමු මොකද වෙන්නෙ කියල.. 

පොලිස් නිළධාරියාගේ කටුක වචන දෙකන් පසාරු කරගෙන යනු මට දැනුනි..

එතකොට ඉන්ස්පෙක්ටර් කියන්නෙ මාව සැකයි කියලද.. මම ඇසීමි.
අපි බලමුකො... එය ඔහුගේ පිළිතුරයි... ඔහු ඉදිරියේ මා අසරණ වනු මට දැනිනි.

ඉන්වෙස්ටිගේශන් කරනකොට සර්ලට තේරෙයි...... පිං සිද්ද වෙයි මට උදව් කරන්න මගෙ දරුවයි මහත්තයයි හොයාගන්න... වටේ පිටේ උන් අනෙක් නිළධාරීන්ගේ අවමන් සිනා මැද මා ඉන් පිටතට පැමිණීමි.... ඔවුන් මා මිනීමරුවෙකු යැයි වරදවා වටහා ගෙන ඇතැයි මට සිතේ.. කෑ ගසා හඬන්නට මට අවැසිය......

ආදරේ යැයි මුමුණන්න

Image result for painting art
එන්න, මට දෙන්න
ඔය තෙත් පැහැති හදවත...
ඔබ මොබ යමින් විඳින්න
හාදුවක තවරා මදහස මුදාලන්න...
එන්න, මට දෙන්න
ඔය තෙත් පැහැති හදවත...

බිඟු නේන රාත්‍රියක
සඳ එළිය තැවරූ තාරකා රසකැවිල්ලක
අරුමැසිය විඳගන්න...
එන්න මට දෙන්න
මට දෙන්න....
ඔය තෙත් පැහැති හදවත

ඉකිබිඳුම් ඕනෑම නෑ ඔන්න
මදහසට පුළුවනිය ස්වප්න මැද තැවරෙන්න
ඉඳහිටක කොපුලත සිඹ,
ආදරේ යැයි මුමුණන්න

එන්න මට දෙන්න...
ඔය තෙත් පැහැති හදවත

Monday, January 13, 2020

පිණි කඳුලු

Image result for lonely woman painting


ඉස්සර වගේම ලස්සනට ගුරු පාර දිගේ ඇහැළ මල් වැටිල. අනිත් පැත්තෙන් ගලාගෙන යන දොල පාරටත් වැටිල පාවෙලා යනව. මේ ලස්සන වින්ද අතීතයෙ දවස් එකින් එක මැවිල පෙනුණ. බට්ටිඉන්දුපොඩ්ඩාලොකූසංජුටික්කා ඔක්කොමල මතක් උණා. ඉස්කෝලෙ ඇරිල අපි ගෙදර යන්නෙ වතුරෙ පෙඟිල සීතලේ හැදෙනකොට.

"පුංචි නෝනෙ ගම ඇවිදින් වගේ. කවදැයි ආවෙ"

"පුංචප්පු මාම ළඟට එනකල් දැනුනෙ නෑ මට"

"දැනෙන්නෙ කොහොමෙයි නෝනෙ. ඇලේ ගිලිලනෙ උන්නෙ"

"මාම මට විහිලු කරනව. නැන්ද ගෙදරද මාමෙ"

"ඕං හතිය වැඩි වෙලා බේත් ටිකක් ගන්ඩෙයි කියල ඉස්පිරිතාලෙ ගියා. එහෙනං මාත් ගොහින් එන්නං නෝනෙ"
මා සිනාසුණා පමණි.

මගේ තාත්තාත් අම්මාත් වෘත්තියෙන් ගුරුවරු වූ නිසාවෙන් ගමේ කවුරුත් ඔවුනට මෙන්ම අපටද එකසේ සැළකූහ. එමෙන්ම මගේ දෙමව්පියන් කෙදිනකවත් මේ ගමේ පොඩිඋන් සමඟ එකට වැටී සිටි අප ඔවුනගෙන් වෙන් කලේද නැත. මා අද මේ සිටිනා තැනට ඒමට ගමෙන් ලැබුණු සහයෝගය මෙතෙකැ'යි කිව නොහැක. 

මගේ දරුවන්ට වැරදුනේ කොතැනද?
******************************************************

"අම්මෙ ආෆ්ටර් ස්කූල් මං නදීරලගෙ ගෙදර යනවඑනකොට හවස් වෙයි"

"පාඩම් කරනව කියල ගිහින් විකාර නටනව එහෙම නෙවෙයි"

"නෑ අනේ.. කෝ දෙන්න ඕක"
ලොකු පුතා පිටව යන්නේ දහවල් කෑම එක රැගෙන මගේ කම්මුලට හාද්දකුත් තබමිනි. හිතේ බය තිබුනේ දෝණි ගැනය. මගේ කීම් කනකටවත් නොගන්නා ඇයට තාත්තා සිටීනම් වෙන කිසිවක් අවශ්‍ය නැත. 

"චූටි දූ නැගිටින්න ලේට් වෙනව මට"

"අම්මි යන්න මං අද ස්කූල් යන්නෙ නෑ"

"ඇයි ඒ"

"අදත් අසෙනි එන්නෙ නෑ. මටත් යන්න බෑ"
හිතට නැගුනේ කේන්තියකි.

"අපි වියදම් කරගෙන ඉන්ටනැෂනල් ස්කූල් වල දම්මල උගන්නන්නෙ අපිට යන්න බැරි වුණ දුරට ඔයාලව යවන්න. එක එක්කෙනා එන්නෙ නෑ කියල ඔයා ස්කූල් කට් කරන්නෙ ඔයාට වියදම් කරන්නෙ එයාල කියල හිතාගෙනද"
හිතට ආ කේන්තිය මම පිට කළෙමි. සාමාන්‍ය පෙළ පන්තියක ඉන්නා දරුවෙකු මෙසේ ඉගනීම නොසලකා හරින්නේ ඇයිද යන ප්‍රශ්නයෙන් මම පීඩා වින්දෙමි. මෙය සිදුවූ පළමුවන වතාව මෙය නොවේ. 

බියවී මා දෙස බලා උන් ඇය දිව ගියාය. තව ටිකකින් තුශාර මගෙන් ප්‍රශ්න කරනු ඇත. මා කාර්යාලයට යෑමට සැරසුණි.

"අමා"

"කියන්න තුශ්"
මම කොණ්ඩය සකසමින්ම කීවෙමි.

"ඇයි ශනූට බැන්නෙ"

"තුශ් මේ ළමය ස්කූල් යන්න බෑ කියනව අසෙනි නැතුව. එයා ඕනිද මෙයාට ඉගනගන්න. මෙයාට වියදම් කරන්නෙ අපිනෙ"

"අපි කියන්නෙ ඔයාදමමද?"
මට දෙන්න උත්තරයක් සොයාගැනීම අපහසුය. සැබැවින්ම ශනූගේ වියදම් සියල්ල දරන්නේ තුශාරය. අහම්බෙන් මුණගැසී පෙම්වතුන් වූ අප පෙම්පළහිලව්ව විවාහයෙන්ම කෙලවර විය. තුශාර පරම්පරාගත ව්‍යාපාරිකයෙකි. තාත්තාටත් දුවටත් ඕනෑ දෙයක් විසඳා ගන්නට ඉඩදී මම නිවසින් පිටවීමි. 

ශනූගේ ඉපදීමත් සමඟ තුශාර වෙනස් වූයේ ඇයිදැයි මා තවම සොයමි. එහෙත් ඉඳහිට හිත් රිදීමක් කළද මා කෙරෙහි වූ ඔහුගේ ආදරයේ අබමල් රේණුවක තරම්වත් වෙනසක් නැත. 

"මැඩම් අද ලේට් නේද"

"ඔව් අල්විස්. දූගෙ වැඩ වගයක් නිසා ලේට් උණා"

"අම්මල රස්සාවල් කරන කොට දරුවන්ගෙ වැඩ අතපහු වෙනව නේද මැඩම්"
මම අල්විස්ට සිනාවකින් පිළිතුරු දී නිරාශා සමඟ කාර්යාලය තුලට ගියෙමි.

හවස මා ගෙදර පැමිණි වෙලාවේ සිට පුතු ආදිත්‍ය වටේ කැරකෙමින් සිටී. මෙය අරුමයක් නොවේ. ඔහුට තාත්තා ගැන හෝ නංගී ගැන කේලමක් කීමට ඇති විට මෙසේය.

"මොකක්ද අවුල"

"නංගි ගැන"

"මොකක්ද"

"අම්මි එනකොට නංගි හිටියද"

"ම්හ් නෑ. මං ඇවිත් විනාඩි දහයකට විතර පස්සෙ ආවෙ"

"අම්මි ඇහුවෙ නෑ කොහෙද ගියේ කියල"

"නෑ තාත්තිනෙ එක්කන් ආවෙ"

"ශිට්"

"ඇයි පුතේ"

"නෑ අම්මි. තාත්ති එක්ක කේන්තියි මට"
තවත් කිසිත් නොකියා ආදිත්‍ය පිට විය. මා මැදිවූයේ ප්‍රෙහේලිකාවකටය. මම තුශාරව සොයා ගියෙමි.

"තුශ්"

"ඇයි බබෝ"

"වැඩක්ද" 
මම ඔහුගේ ගෙල වටින් අත් බැඳ ඇසුවෙමි.

"ම්හ් නෑ. කියන්නකෝ"

"ශනූ උදේ ඇඬුවද"

"ටිකක්.. ඔයාට දුකයි නේද?"

"හ්ම්ම්. ඔයා එයාව කොහෙද එක්කගෙන ගියේ"

"උදේ ගිහින් අසෙනිලාගෙ ගෙදරට දැම්ම. හවස ඔයා එන්න කලින් එක්කගෙන එන්නයි ගියේ. මගදි අම්මව බලල එන්න හිතිල එහෙත් ගිහින් ආවෙ."
මොහොතක් නිහඬව කල්පනාවේ උන් තුශාර දෙස මා බලා උන්නෙමි.

"තුශ්.. මොකද මේ"

"හිතට පොඩි අමුත්තක් දැනෙනව අමෝ"

"ඇයි... වැඩ වැඩියිද"

"වැඩ නම් වැඩි උනත් කමක් නෑ අමා. මුන් දෙන්න වෙනුවෙන්නෙ මේ නැහෙන්නෙ ඔයත්"

"එහෙනම්"

"නෑ කලබල නොවී අපි බලමුකො. ඔයා කිව්ව වගේ ශනූගෙ මොකක් හරි අනවශ්‍ය ගනුදෙනුවක් තියනව අසෙනිත් එක්ක"

"තුශ් මොනාද මේ කියන්නෙ..."

"නෑ අමා මං ශනූව ගන්න යනකොට අසෙනි කොල්ලෙක් එක්ක එළියෙ ඉඳගෙන හිටිය. කාර් එක දැක්ක විතරයි ගෙට දිව්ව. ඇතුලෙ තව කොල්ලෙක් හිටිය. ගෙදර මිනිස්සු හිටියෙත් නෑ. මං හිතන්නෙ ඒ කොල්ලත් එක්ක ශනූගෙ මොකක් හරි සම්බන්ධයක් තියනව වගේ. කෙල්ල මට හරියට මූණ දුන්නෙත් නෑ."

"තුශ්"

"ම්ම්ම්"

"ආදි මේ ගැන මොනාහරි දන්නව වගේ"

"මොකක්"

"හ්ම්ම් අද මට එයා කියපු කතාවක් එච්චර හිතට ඇල්ලුවෙ නෑ"

"ඇයි මොකක්ද කිව්වෙ"

"නංගිව එක්කන් ආවෙ තාත්තිද ඇහුව, තාත්ති එක්ක කේන්තියි කිව්ව. එච්චරයි"

"ආදි ශනූට වැඩිය ඔයත් එක්ක කියවනවනෙ. හෙමීට අහගන්නවද අමා. අපිට ඉන්නෙත් ඔය පැටවු දෙන්න විතරයිනේ"

මට තුශාර ගැන දුක සිතිණි. එක අතකින් ඔහු මගේ අප්පච්චිගේ ගතිගුණම පිහිටියෙකි. මගේ සිත තුශාර ළඟ නවතින්නට වූ හේතුවද එයම විය. අප ගැන හොයන්නට අම්මාට අප්පච්චී උපදෙස් දෙනු මටද සමහර දින වල ඇසී ඇත.

******************************************************

"අක්කව මං හැමතැනම හෙව්ව. අඳුරත් වැටෙනවනෙ, අපි යමු ගෙදර"
චූටි මල්ලි කියවයි.

"අක්ක ආව එකට අම්ම සතුටින් ඉන්නෙ. අප්පච්චි අන්තිම මොහොතෙත් කිව්වෙ ළඟ ඉන්න දරුවො ගැන බයක් නෑ. ඒත් අමා පව්, එයා අපෙන් ඈතයි කියල."

"දැන් ඉතින් මං ඉන්නවනෙ ළඟ"

"අක්කෙ"

"ම්ම්ම්"

"අම්මටත් මේ බොරුව හැමදාම හංගන්න බෑ. තුශාර අයියයි දුවයි ගැන මුකුත්ම ආරංචියක් අපට හොයාගන්න බැරිවෙයිද?"
දෙනෙත් බොඳ වී කඳුලු පිරෙන්නට වූයේ නිමේශයකිනි. මම කාමරයට වැදුණෙමි. රෑ වනතුරු එක ලෙසම උන්නෙමි.

"අම්මෙ"

ආදිත්‍යගේ හඬින් මගේ කඳුලු අලුත් විණි.

Thursday, December 27, 2018

ආදරෙයි ඉතිං මං උබෙ පවුලෙ හැමෝටම

Image result for family photos with a daughter near the doctor


පාවෙලා අතීතෙට පුරුදු සුවදක් ගාව
නැවතුනා ඩිංගකට ලෝබ ඇතුවම ඊට
හිතුනනං ඔයාටත් ඇවිත් යන්නට එහෙම
ගැන්නහැකි අහසෙ තරු වෙන කතාවක් මොකට

ඉඳහිටක රස බලන අයිස් පලමක දෙහෙක
රහත් දැන් අපුලයි කන්නෙ නෑ ආයෙත්ම
අමුතුවෙන් ඩයටිං ඕන නෑ ඉතිං තව
දැං මං ගොඩක් ස්ලිම්, දැක්කාද?? නෑ නේද

අහ් අමතක උණා.....

ඉස්සරම අපි දැක්ක ලස්සනම තනි තරුව
දැන් ඌට තනි නෑ කෙනෙක් ඇවිදින් ලගට
පුංචි පැටවුන් අරන් අම්මලා පෝලිමට
ඒවි, හෙට උදෙන් මං යන්නෝනිනේ වැඩට

දැන් උබත් තාත්තෙක් නේද බං මගෙ මැනික
නෝනවත් අරං හෙට උදෙන් එනවා නේද
දඟ මල්ල පුන්චි කෙලි පොඩ්ඩ හුරතල් පාට
ආදරෙයි ඉතිං මං උබෙ පවුලෙ හැමෝටම

Tuesday, October 17, 2017

(නො)නිමි


Image result for woman with a baby paintings

















සිත පතන සුව පහස අහිමිව
ඉකිබිඳින සිතත් ගුලි කර
සෙනෙහසින් සිනා ගෙන එන
නුඹ නොවෙද යශෝධරා..

දිළිසෙනා කසී සලුපිළි
සරණ වීදියේ කලබල
පා නගා යනෙන නුඹ ගත
දල පිළී රැදී..
සුව යහන් අහිමි කුමරෙකු
තදකරන් ළයට සෙනෙහෙන්
රිදුම් දෙන දෙපා සඟවයි
මිරිවැඩිත් නැතී..

කප්පරක් සිහින ගුලිකර
ඉන්මතුත් නොලැබ ඉසිඹුව
හිමිසදුන් නො එන පෙරමග
දෑස ගැටි ගැටී..
මත් නෙතින් බමන වියරුව
තෙත් සිතින් මකා මගහැර
හෙට දිනක් උදාවන තුරු
මෙත් බුදුන් යදී..

Tuesday, November 22, 2016

නොකී පෙම....

Image result for work at office




එක දිගටම ඇහෙන්නේ කී බෝඩ් එකේ අකුරු අමුණන සද්දේ විතරමයි... වචනෙන් වචනෙට ස්පේස් කී එක ඔබන සද්දේ ඊටත් වඩා වැඩි... මේ මුසල පාළුව නැතිවෙන්න එහෙම හරි සද්දයක් තියෙන එක හොදයි.. නැතිනම් මේ නිස්කලන්කෙ නැති වෙන්නේ ඒ ගොරෝසු කටහඩට විතරමයි... ඔලුව කරකවල ඔරලෝසුව දිහා බැලුවේ මන් හිතන්නේ පස් වෙනි පාරට වෙන්න ඇති.. සමහර විට හය හත් වතාවකටත් වඩා වැඩි ඇති...

හෙමි හෙමින් වයිබ්රේට් වෙන ජංගම දුරකතනේ අතට ගත්තේ ඊලගට මගේ නොසන්සුන්කම තවත් වැඩි කරන ඒ කටහඩ අහන්න.....

"තමුසේ තවම මොකද ඔතනට වෙලා කරන්නේ... මට මෙතන බලන් ඉන්න බැහැ.. ඕන මගුලක් කරගෙන ඉක්මනට ගෙදර එනවා.."

වචනයක්වත් පිටකරන්න නොදී අහස්ගේ කටහඩ විසන්දි වෙලා ගියා..

ඔව් ඒ 'අහස්'... මහමෙරක් තරමට ආදරේ කරලා.. මගේම කරගත්ත මගේ මහත්තයා... ඒත් දවසින් දවස මට අඩු වෙවී දැනෙන්නෙත් ඒ ආදරේම නේද කියල හැගෙනකොට හිත අහසක් තරමට බර වෙනවා.. මටත් නොදැනීම... කාලය ගෙවෙන්න ඇති තවත් මිනිත්තු කිහිපයකින්.. හැගීම් විරහිත හිතකට  වර්තමානයක් නෑ වගේ...

'සහරා'..
හැමදාම ඇහුනත් මම ගැස්සෙන ඒ ගොරෝසු හඬ මේ දැන් මගේ කන් දෙක විනිවිදගෙන ගියා මට දැනුනා. හරියටම කාන්තාරයක් තරමටම රළු වෙන්න ඔහු ඒ හඬ බරකරා... මට ආවේ මන් ගැනම කේන්තියක්... ඇයි මට මේ වගේ නමක් ලැබුනේ...

'සර්..'
'ප්‍රින්ට්ස් අරගන්න.. හෙට මං මීටින්.. අදම දුන්නොත් සයින් කරන්න පුළුවන්.. හෙට මේල් කරන්න ඔක්කොම ලෙටර්ස්..'

'හො.. හොදයි සර්.'

ආපහු කම්පියුටරේ ළගට... ආයෙමත් පුරුදු ටිකි ටිකි හඬ... තවත් ටිකකින් ප්‍රින්ටරේ සද්දේ... මට දැනෙන්නේ මටම බනිනවා වගේ හැගීමක්.. හරියට.. ''උඹට ගෙදර ගැන වගක් නැද්ද??? දැන් පලයන්... අහස් තරහින් ඇත්තේ..'' ඒ වගේ දෙයක් මට දැනෙනවා... ඇත්ත... කෝ මගේ ජීවිතේ...

ඉක්මන් උන මගේ ඇගිලි තවත් මොහොතකින් ඒ කීබෝඩයට නිදහසක් දීල කම්පියුටරය පැය ගණනක නිද්‍රාවකට පත් කරා... ඒ ගොරෝසු කටහඩේ උරුමක්කාරයට උරුම සැප පහසු කාමරේ මේසය උඩට ගෙනිහින් තිව්ව ලියුම් ගොඩ ආපහු හෙට උදේ මගේ මේසය උඩට එනවා කියල මන් හොදාකාරවම දන්නවා.. ඉතින් උඩින්ම තිබුණු ලියුම දිහා ඔරවල බලපු මම ආපහු හැරුනේ ගෙදරට දුවන්න...

'සහරා'
ආයෙමත් ඒ හඬ.. රළු ගොරෝසු ඒ හඬ...

'සර්'
පුරුදු පිළිතුර...

'මන් කියපු දේ ගැන මොකද හිතන්නේ. මෙහෙට වඩා හොද සැලරියක් ඔයාට ලැබෙයි. යන්න කැමති නම් කියන්න. අනික ටික කාලයක් දුරක හිටියා කියලා ලොකු ඉෂු එකක් නැහැනේ නේද??'

මගෙ මුණ පුරා ඇඳුනු සරදම් හිනාව ඒ ගොරෝසු ඇස් වලට හොදින් පේන්න ඇති.. ඒ නිසාම ඒ අතට මෙච්චර වෙලා ගුලි වෙලා සුදු කොලේක නොසන්සුන් ඉරි අදිමින් තිබුණු  කාබන් පෑන තවත් නොසන්සුන් වෙන්න ගත්තා... මම හෙමිහෙමින් දහ අතේ දුවන්න හදන හිත එකතු කරලා මිටියක් වෙන්න බැදගත්ත...  මේක තමයි හොදම වෙලාව..  අටේ කණිසම පෙන්නන ඔරලෝසු මුණත දිහා තවත් එකපාරක් බලපු මම හෙමින් වචන එකතු කරා...

'මම යන්නම් සර්'

තවත් එක මොහොතක්වත් ඒ සීත කාමරේ නොඉඳ මම ආවේ ඔෆිස් මැනේජර් කෙල්ලගේ මේසෙ ළඟට.. උඩින්ම තිබුණු ''ලීව් ෆෝම්'' ෆයිල් එකෙන් ගත්තු කොලය මං පිරෙව්වේ ඒ හදිස්සියෙන්මයි... තවත් මොහොතකින් එලියට එන ගොරෝසු ඇස් දෙකට පේන්න අත්සනකුත් දාල මං පිට උනා..

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ඒ වෙනකොටත් අහස් රෑ කෑම හදන් මං එනකල් බලන් ඉන්නවා... මට සිහින් ලැජ්ජාවක් ඇති උනා මං ගැනම... ඒ කෑම කනකොටත් මට දැනුනේ ඒ දේම වෙන්න ඇති.. බඩගින්න තිබුනත් මං අතරමග නවත්තලා අත සෝදා ගත්තා... 

සේරම ඉවරයක් වෙන්න ඕනි... මේ සේරම.... මේසෙ උඩ තිබුණු සුදෝසුදු පිටුවක මං මට ඕනි දේ ලිව්වා... තව එකපාරක් හිතපන්... මගේ යටි හිත කෑ ගහනවා... ඒත් අත නැවතුනේ නැහැ...

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

අද.... ඔව් ඒ දවස අද..... මං කන්නාඩියෙන් පේන මගේ රූපෙ දිහා බලාගෙනම හිටිය... තවමත් තරහින් ඉන්න අහස් දිහා බලන්න බැරිකමක් දැනුනත් මං මේ අවස්ථාවට මුණ දෙන්නම ඕනි.....  යන්තම් ඇහුනු සද්දයක් නිසා මං දොර දිහා බැලුව.. අහස්... මං ආදරේ කරපු... අදටත් මං පනටත් වඩා ආදරේ කරන අහස් මං දිහා බලාගෙන ඉන්නවා...... සීරුවට අද්දපු ඒ කකුල් ඇවිත් නැවතුනේ මං ළග.... ඊලගට හෙමි හෙමින් මගේ උරහිස්  උඩට තැවරුණු ඒ දෑත් සීරුවෙන් මගේ උරහිස් පිරිමැද්ද..

'ඔයා ඉක්මන් උනා වැඩි නැද්ද සාරා..'
මගේ නම මං ආසම විදියට උච්චාරණය කරේ එයා විතරමයි... මං ඔලුව දෙපැත්තට වැනුවා... එතකොට මට අර ගොරෝසු ගතිය දැනෙන්නෙම නෑ...

'හ්ම්ම්'
එයාගෙන් හීනි සුසුමක් පිටවුනා... කවදත් වගේම ඒ සුසුමෙන් කියවුනේ එයාගේ හිතේ තියෙන බර...

'මමත් එන්නද'
අහස් අහනවා...

'එපා'
මං වචන වලට අකුරු ඇහින්ද...

'ඔයා තාම ඉස්සර හිටිය පුංචි කෙල්ලමයි... හිතුවක්කාරී..'
නෝක්කාඩුවක් උනත් ඒ වචන ඇතුලෙත් තිබුනේ ආදරේ... මං හිනා උනා..

'පරිස්සමින් ගිහින් එන්න..'
නළලට දුන්නු උණුහුම් හාදුව ඊටත් වඩා දේවල් මට කිව්වා...

මේසේ උඩ ලිවුම් කවරෙක තිබුණු 'සේවයෙන් අස්වීමේ ලිවුම' තවත් දෙපාරක් නොහිතම මං අතට ගත්තා.. ඉදින්... කාටවත් නොකී තරමටම හිතේ හැංගිලා තිබුණු ආදරේ මගේම කරගන්න මේ අවස්තාව හොදටෝම ඇති කියල මං දන්නවා.....

අදින් පස්සේ මගේ ජිවිතයම අහස් වෙනුවෙන් තියේවි...

Wednesday, September 14, 2016

එක් දිනක...


Image result for couple


සෙමින් ඔහු කොපුලත සිඹින
ඇගෙ සිනිඳු කෙහෙරැළි..

අකීකරු ඔහු අක්බඹරු කෙස්
අතරින් දිවෙන ඇගෙ අතැඟිලි..

මුනිවතට ඉඩ තබමි මා,
හෙටත් දිනයකි, හිරු උදාවන...

Monday, September 12, 2016

අකීකරු පෙම් මියුලැසී



Image result for crying couple in rain with umbrella



නොදොඩාම නුඹ ඉන්නා හැටී
මල් කුඩය යට ගුලිවී ගැටී
හද මතක දොරගුලු බිඳ වැටී
නෙත ගලන කඳුලැල් වැහි කැටී....


සෙනෙහසක අරුතක් දන්නැතී
රුදු බඹර විශ කොතෙකුත් ඇතී
සිත අකීකරු පෙම් මියුලැසී
නුඹ ගියපු දුර හොඳටම වැඩී......


සංසාර සෙනෙහස සිත පිරී
ඔය කඳුලු බිඳු මට බර වැඩී
රත් කොපුල් මුව පිරි හසරැලී
පෙර වාගෙ මගෙමයි සුරතලී.....

Saturday, March 26, 2016

ෂොපිං



ඕටීත් ඉවර කරල
කලබළ නගරේ
ඇවිදගෙන මං ගියේ
හිත ඇතුලෙ 
දෝංකාර දෙද්දි
පුංචි උන්ගෙ සද්දෙ
"ළඟදි  අවුරුද්දලු
අලුත් ඇඳුම් ගන්නවලු"
හිනාවක් මගෙ මූනෙ
පණ්ඩිත පැටවු...
හෙට යන්න ඕනි ෂොපිං
ඔයාටත් නිවාඩුනෙ
හිතට අවුරුදු ලැබුව වගේ
ෆෙස්ටිවල් ඇඩ්වාන්ස් ලැබුනනෙ
හෙට අපි ෂොපිං...
ඒත් අහම්බෙන් 
මං දැක්කෙ නුඹමයි
ඔයත් එක්ක එයා ගිහින් ෂොපිං
මට කලින්...

Monday, March 21, 2016

වැලන්ටයින්




"සිප ගැනුම අකැපය බාඳුරා
සෙමින් ළංවී කොපුලත"
මිමිණීය සිහින් ස්වරයෙන්
ඈත හිඳ පෙම් බඹරිඳු

රක්ත වන් පෙති දිගහැර
එනු එනු මා වෙතැ'යි කීවද
"නුඹ විෂ ගුලාවකැ'යි"
ඔහු මගහැරිය නියඟලා

යන්නම්ය නොකියා
පිටව ආවද හිතුවක්කාරෙන්
බලාහිඳිනා බැව් දනී
රතුරෝස තවමත්
සිහින් ස්වරයෙන් සසැලෙමින්

Friday, March 18, 2016

මට අහිමි නුඹ, නුඹටද අහිමි බැව් දැනුණි නම්.... (II)




සියල්ල මැදින් අවුරුදු ගනනකින් පය නොතැබූ නිවසට මා ඇවිද යමි........අස්සක් මුල්ලක් පාසාම සෙවීමි... ඔහුත් මමත් ගතකල ඒ සොඳුරු මතක වරෙක ඉදිරියෙහි මැවෙයි... වරෙක කනට කොඳුරයි... ඇඟේ හැපී ඇදී යයි... ඉදින් මෙය හැබෑවක්ම වූවා නම් අපි තවමත් සිනහව පිරී ඉතිරුනු ඒ නිවසේ කාලය ගත කරනු ඇත.....

"මොනවද මෙහේ කරන්නෙ"
සවන් මත වැකුනු හඬට තිගැස්සුනු හදින් හැරී බලමි. සඳසිගේ මරණයෙහි පරීක්ශන කල ඒ තරුණ ආඩම්බරකාර නිළධරයා මා පසුපස හිඳී.

"සර්"

"ඔයා මොකද මෙහේ කරන්නෙ. පරණ මතක හොයනවද?"

"ම.. මං... මේ..."
මගේ හඬ පවා ගොලුව ඇති සෙයකි. මදක් හිඳ ඔහු ඇමතීමට මම ධෛර්ය ගතිමි.

"මේ හැමදේම... අ.. අනේ මන්ද සර්.. මට මොනව අහන්නද කියල තේරෙන්නෙ නෑ. ඩොක්ටර්ව මැරුවෙත් මැඩම් කියල සර් කොහොමද ඔප්පු කරන්නෙ. ඒක වැරදීමක් වෙන්න බැරිද?"

තවමත් ඇදහිය නොහැකි නඩු තීන්දුව මොහුගෙන් මට දැනගත හැකි බැව් හැඟිනි.

ඔහු එක එල්ලේ බලා හිඳී... ඒ මා දෙස නොවේ යැයි සැනෙකින් දැනිනි. ඔහුගේ ඇඟිල්ල බිත්තිය දෙසට දිගු වූයෙන් මාද එදෙසට හැරිනි.

"අර පේනවද"

හද සසැලින.. ඒ මාගේ ඡායාරුවයි. අදින් වසර විස්සකට පමණ පෙර ඈත පෙනෙන වැව් කණ්ඩිය මතදී ඔහු ගත් ඒ ඡායාරුව අදටත් ඔහු එල්ලා තැබූ තැනම සිනහවෙන් පසුවෙයි.

"එතන ඉන්නෙ ඔයා නෙවෙයි සඳසි"
ආඩම්බරකාරයා මුමුණයි. නෙතු කැවී කඳුලු කම්මුල් දිගේ රූරා යන විටත් මම එලෙසම බලා උන්නෙමි.

"ඔයාගෙයි ඩොක්ටගෙයි සම්බන්ධෙ අද ඊයෙක එකක් නෙවෙයිනෙ. ඒක සෑහෙන්න පරණයි. එහෙම නේද?"
ඔහු විමසයි.

"හැබැයි ඩොක්ටගෙයි නිරාශගෙයි සම්බන්දෙ නම් අලුත්. අනික ඒක පටන්ගත්තෙ වයිෆ්ට රිද්දන්න ඕනි නිසා. එක පැත්තකින් ගර්ල් ෆ්‍රෙන්ඩ්. අනිත් පැත්තෙන් දුව. එතකොට වයිෆ් එයාට ඕනි විදියට.. ඔයාල දෙන්නට ආදරේ කරාට එයා හැදුවෙ වයිෆ්ට රිද්දන්න. ඒකෙන් උනේ ජීවිත දෙකක්ම නැති උන එක."

"සර් මේ.."
මා යමක් අසන්නට පෙරම ඔහු සිනාවී මට අවැසි දේ පවසයි..

"ඔයාව මිස්ට සාලිය එයාගෙ හොස්පිට්ල් එකේ වැඩට අරන් එතනින් ගෙදරටම ගත්තෙ එයාගෙ දුවට ඕනි ආදරේ දෙන්න වෙන්න ඇති. අනිත් අතට සඳසිට ආටිෆිෂල් අම්මෙක් ඕනි නෑ කියල එයාට හිතෙන්න ඇති"

ඔහු කියවයි... මම අසා හිඳිමි... 

"ඒත් මැඩම් කොහොමද හිත හදා ගත්තෙ ජීවිත දෙකක් නැති කරන්න තරමට"

"එයාට ඉවසන්න බැරි වෙන්න ඇති ඔයාල සතුටින් ඉන්න එක. අනික ඉන්ක්වයරි වලදි එයා කියල තිබුන ඔයාල එකට ඉන්නව දැක්කා කියල. කොහොමත් සාරංගගෙ අවුල තිබුණු නිසා එයා හිතන්න ඇති මේක සාරංගට පටලවන්න පුලුවන් වෙයි කියල. මොකද සාරංග ගැන නොදන්න කවුරුත් නෑනෙ. මොනම හේතුවක් නිසා හරි සඳසි එයාට කැමති වෙන්නත් ඇති. අනික..... පොස්ට් මෝටම් එකේදි ඔප්පු උනා එයා ප්‍රෙග්නන්ට් කියල."

හදවත මොහොතකට නැවතිණි. මේ මගේම දෛවයේ කොටසක් නොවේද? වෙනසකට ඇත්තේ ඇය මියගොස් සිටීම පමණි. මගේ කුස පිළිසිඳගත් ඈ ඔහු ලඟට ගියේ දොස්තර නෝනාට දරුවන් නැති නිසා වුවද... දොස්තර නෝනාම අද මගේ දරුවාටත් පෙම්වතාටත් එකම ඉරණමක් ලබා දී ඇත. මටත් එයම වූවා නම්...

"ඔය ෆොටෝ එක තමයි මට පාර පෙන්නුවෙ" ඔහු සිහින් සුසුමක් පිටකර කියයි.

බිත්තියෙහි එල්ලෙමින් තිබූ ඡායාරුව අතට ගතිමි. දූවිලි පිසදා බැලූ කල එහි මට මා දැකිය හැකි නොවේ... ඒ ඇයමය... කඳුලු බොඳවන දෙනෙතින් එය බලාහිඳිනා විට සිහින් මිමුනුමක් සවනතර ගැටිනි.. 

"එයා ඔයාමයි පොඩ්ඩක්වත් වෙනස් නෑ."

"සාලිය.." 

ඇයත් ඔහුත් ඈත හිඳ මා දෙස බලා සිනාසෙනු පෙනේ... සිහින් ඉකිය පිටතට ඇසෙතැයි බියෙන් මා එහිම වැතිර මුව තදකොට ගත්තෙමි.. 

"ආදරේ කරපු වරදට මට මෙච්චර ලොකු දඬුවමක් දුන්නෙ ඇයි දොස්තර නෝනෙ... "

ඉදින් මෙය අවසානයම වූවා නම් මැනවි,

Tuesday, March 15, 2016

මට අහිමි නුඹ, නුඹටද අහිමි බැව් දැනුණි නම්....






කෙල්ලෙක් ජීවිතේ දකින්නෙ වෙනස්ම විදියකට... කතාවක් තියනවනෙ පුංචිකාලෙ කෙල්ලො බෝනික්කන්ට ආස උනාට ලොකු වෙනකොට ආස යෝදයන්ට කියල... මමත් ඒ වගේ... කාලයක් යනකොට මට මගේ යෝධ කුමාරයව මුණ ගැහුනා...  අපේ ජීවිතේ කොච්චර ලස්සනයිද..... අදටත් මං ආදරෙයි.... ඒත් ඒ මතකය.....මම වැරදිද කියන්න මට තේරෙන්නෑ... මට මාව පාලනය කරගන්න පුලුවන් උනා නම්... 

*   *   *   *   *   *   *   *   *   *   *   *   *   *   *   *   *   *   *   *   *   *   *   *   *   *   *   *   *   *   *   *   * 

"ඔයාට කොච්චර කිව්වත් මතක නෑ අම්මි... අද මේක නෙවෙයි අර ග්‍රීන් කලර් යුනිෆොර්ම් එකනෙ"

සඳසි අම්මාට කෑ ගසන හඬ ඇසේ. ඊළඟ නියෝගය මටය.

"මාලම්මේ මතකයි නේද? ඔයත් වැරැද්දුවද ? අද මට නූඩ්ල්ස් තියෙන්නෙ ස්කූල් ගෙනියන්න"

මට එය අමතක නොවෙන බැව් ඒ කුඩා මොලයට තේරුම් කර දීම කල නොහැක්කකි... නමුදු එක දෙයක් දනිමි, අමතකව වාහනයට දිව්වද නැවත මගේ හාදුවත් රැගෙන යලි එන්නේ ඇයම පමණය...

හැමවෙලේම බිසී දොස්තර නෝනටයි මහත්තයටයි වඩා හොඳට මට සඳසි බේබිව බලාගන්න පුලුවන්... ඒක දන්නෙ එකම එක්කෙනෙක් විතරයි..

කාලය කෙතරම් ඉක්මණින් ගෙවී ගියාදැයි මා නොදනිමි... මාත් ඇය සමගම වයසට ගොස් ඇත.... 

"මාලම්මේ, ඔයාට කරදරයිනෙ මම ඇදුම් ලෑස්ති කර ගන්නම්. අම්මි එන්න කලින් උයල ඉවර කරන්න. ඔපරේශන් එකක් නිසා ලේට් වෙනව කිව්ව. තාත්තිගෙ කොෆී එක හදල තියන්න. එයා දැන් එයි"

මම ඇය දෙස බලා සිටියෙමි.

"ඇයි අනේ ඔහොම බලන්නෙ. බයත් හිතෙනව. මේ බඩ්ඩක් අහන්නද"

"මොකක්ද බේබි"

"ඉස්සර ඔහොම බලල කීයක් අමාරුවෙ දැම්මද"
හිතා ගන්නට කිසිත් නොවූ කල මා ඇය දෙසම බලා උන්නෙමි

"බේබි"

"හූ හූ මොකෝ මේ බය වෙලා... ඉන්නකො මං තාත්තිට කියන්නම්...."

ඇය මට සමච්චල් කර දිව යයි... මුවගට නැගුනු සිනහව ඈ දුටුවා නම්... 


*   *   *   *   *   *   *   *   *   *   *   *   *   *   *   *   *   *   *   *   *   *   *   *   *   *   *   *   *   *   *   *   * 

සියල්ල සිදුවී අවසන්ය... ඒ සිනහව... කටහඬ.... තවත් මේ බිත්ති හතර තුල නොඇසෙන වග සිහියට එනවිට මා මියැදුනිනම් කියා සිතුණු වාර අනන්තය..

"කොහොමද එහෙම දෙයක් කෙරුවෙ දොස්තර නෝනා"
මගේ කටහඬෙහි ඕනාවටත් වඩා බයාදු බවක් මටම හැඟිනි. ඇය කට කොණින් සිනාසුනා පමනි. 

ඇයත් මමත් අතර ඇති කම්බි කූරු මහත් වදයකි... නැවත නැවතත් මට ඇගෙන් ඇසීමට ඇත්තේද එයමය...

"එකම එක පාරක් කියනවද? කොහොමද ඒ මූණ දිහා බලාගෙන එයාට එහෙම දෙයක් කෙරුවෙ"

ඇගේ මේ නිහඬ බව මට මහත් වදයකි. නමුදු ඈ වරදකාරියයි... 

මට පුදුම පුංචි හඬටත් තිගැස්සෙන අවදිවන මම ඒ හඬ නොසලකා ඉඳීමය... එසේ නොවූවා නම්...

"හැමෝම මට හංඟපු රහස් මම කොහොමද ඉවසන්නෙ මාලා. එක පැත්තකින් උඹ, අනිත් පැත්තෙන් නිරාශා.. මගේ ළඟට වෙලා මගේ පවුල නැති කෙරුවෙ උඹල දෙන්නා. සාරංග සඳසිට ගැලපෙන්නෙ නෑ. ඒ වගේම උඹවත් නිරාශවත් මගේ මහත්තයට ගැලපෙන්නෙත් නෑ. මතක තියාගනින්. මහත්තයගෙ මරණෙටත් වග කියන්න ඕනි උඹල දෙන්න."

මා නිරුත්තරය.. එසේ නම් වරදකාරිය මාද.. නැත එය පිළිගැනීමට සිත පැකිළෙයි.... නිරාශාත් දොස්තර නෝනාත් අවශේෂය. 

ගිනිගහන මද්දහන පවා විඳගනිමින් මා යළිත් එතනටම පැමිණෙමි.... වැරදි මාද? සිත අසයි... නැත... ඈතින් පෙනෙන ඒ මහා මන්දිරය... මෑත ඇති ඒ විසල් කුඹුක් ගස... ගලා යන ගංගාව.... ඒ සියල්ලටම සාක්ෂි දෙනු ඇත... මා නිවැරදිය... ඒ ඇස් මට මැවී පෙනේ.. මට ආදරෙයි කියූ... මාව සැනසූ... ඒ කටහඬ.....

නැත... මා වැරදි නැත...

*   *   *   *   *   *   *   *   *   *   *   *   *   *   *   *   *   *   *   *   *   *   *   *   *   *   *   *   *   *   *   *   *

මතුවට...

Wednesday, February 3, 2016

අහිමි



නුඹ නුඹම නොවන විට

කල්පාන්ත සිහිනයක්මය 

මට නුඹ....

හිත් අගිසි කොනිත්තා

සිහින් රිදුමක් දෙන

කිසිදා නොනවතින...

ගෙත්තම






පාවෙන සේද වලාකුලු ගෙන
වියන්නට හැකිදැයි විමසමි
තුනී සිනිදු සලුපට...
ඉදිකටු තුඩට පැටලී
ඉරී යත්දැයි බියෙන්
හෙමි හෙමින් දවටමි
හෝරා දෙක තුනක්ගෙන..
අවසන හිතම රිදවා ගමි
නුඹෙන් නැගෙනා
සමච්චල් සිනහව මැද..

Tuesday, August 25, 2015

කවියක්





"සිඳ බිඳ දැවුණු පාලුව සිත වෙහෙසකර
නුඹ විය උදාගිර පෑයූ අරුණු ඉර
තොස කර හද ගිමන් නිවු මේ පාන්දර
එනු මැන සිනා සී නිදිදුව මුදාහැර"


කියවා බැලිමි කවියක්
නුඹ ලියූ මුතු අකුරින්
දනිමි මා දැන්..
මේසය උඩ ඇති තේ කෝප්පයක්,
උදේ කෑමට රසට හැදු යමක්,
දහවලට රතුබතක්, මාලු එක්ක හොද්දක්, මැල්ලුමක්...
තව මොනවහරි දෙයක්..
ගේ පුරාවට හාදු වැස්සක්....
මේවට හිනාවෙන්නෙ මං හරි ආදරෙන්...
හැබැයි දඟලන්නෙ සතුටු වෙන්නෙ වෙන කෙනෙක්..
ආදරෙයි අපි දෙන්නම ඔයාට ගොඩක්.